Aleksandra Murawska ur. w 1999 r. w Warszawie. Absolwentka studiów licencjackich (2022) i magisterskich (2024) na Wydziale Sztuki Mediów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Za oba swoje dyplomy zrealizowane w Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej została wyróżniona wyróżnieniem dziekańskim. Stypendystka Rektora w roku akademickim 2022/2023. Od 2023 sprawuje funkcję przewodniczącej dwóch kół naukowych: Przestrzeń Audiowizualna i Forma Otwarta. W okresie luty – czerwiec 2023 roku studiowała na czeskim FAVU w Brno University of Technology w pracowni the Body Design Studio w ramach programu Erasmus+. Aktualnie jest asystentką w Pracowni Podstaw Inscenizacji oraz w Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej na swoim macierzystym Wydziale.
W swojej twórczości łączy aktywności performatywne i rzeźbiarskie w działaniach dokamerowych realizowanych w technice wideo. Od 2023 roku bada możliwości wideo 360° VR w kontekście czasoprzestrzeni. Zajmuje się problematyką opresji kultury patriarchalnej i ludzką tożsamością.
wystawy zbiorowe:
ICIA Cave Festiwal, Wydział Intermediów na ASP w Krakowie, Polska (2022)
Noc Muzeów, ASP w Warszawie, Polska (2023)
Performance Lublin Platform, Galeria Labirynt w Lublinie, Polska (2023)
Kolize Festival, České Budějovice, Czeska Republika (2023)
Metafizyka i Plotki, Fundacja Alina w Warszawie, Polska (2023)
The Formless is What Keeps Bleeding, Heavy Manners Library 1200 Alvarado Blvd, Los Angeles (2024)
staże:
Fundacja Plateaux
lipiec – wrzesień 2023
postprodukcja materiałów 360° VR
165x165x165 to praca o bolesnym procesie przewartościowania i próbie redefinicji swojego człowieczeństwa. Podjęłam próbę zbadania współistnienia i konfliktu pierwiastka zwierzęcego i ludzkiego. Skonstruowałam rodzaj gry przestrzennej opartej na relacji człowieka, będącego częścią przyrody i geometrycznego obiektu, z którym wchodzi on w interakcję.
Eksploracja granicy dzielącej świat człowieka i zwierzęcia odbywa się w aluminiowo-stalowym sześcianie usytuowanym w otwartej przestrzeni przyrody, a jego wymiary opierają się na wysokości mojego ciała. Geometryczna forma oparta na konstrukcji należy do świata kultury i jest rodzajem mojego alter ego. Opowiadając się za swoją zwierzęcością, badam połączenie, które zachodzi pomiędzy mną a obiektem. Badanie sześcianu oraz jego powolna dekonstrukcja jest w rzeczywistości zmaganiem z samą sobą, a moim celem uwolnienie się z opresyjnej konstrukcji.
[ENG]
165x165x165 is a work about the painful process of revaluation and an attempt to redefine one’s humanity. I made an attempt to explore the coexistence and conflict of the animal and human elements. I constructed a type of spatial game based on the relationship between a human being part of nature and a geometric object with which he interacts.
Exploring the border dividing the world of man and animal takes place in an aluminum and steel cube located in an open space of nature and its dimensions are based on the height of my body. The geometric form based on construction belongs to the world of culture and is a kind of alter ego of mine. By advocating for my animality I explore the connection that exists between me and the object. Studying the cube and its slow deconstruction is in fact a struggle with mysel and my goal is to free myself from the oppressive structure.
Otwórz okno dialogowe, slajd numer: 1
Otwórz okno dialogowe, slajd numer: 2
Otwórz okno dialogowe, slajd numer: 3
Otwórz okno dialogowe, slajd numer: 4
Otwórz okno dialogowe, slajd numer: 5
Otwórz okno dialogowe, slajd numer: 6
Dyplom licencjacki
PL
Formy opresji (2022) to badanie zjawiska opresji w kontekście kultury patriarchatu oraz próba uchwycenia zależności jakie zachodzą pomiędzy mechanizmem i przedmiotem opresji. Zdecydowałam się na współpracę z performerką, którą poprosiłam o nawiązanie kontaktu z wykonaną przeze mnie drewniano – stalową rzeźbą. Strategia ta pozwoliła mi na odwoływanie się do wspólnych doświadczeń, które dzieliłyśmy z performerką jako kobiety funkcjonujące w społeczeństwie patriarchalnym.
Osią pracy jest przekrój relacji, jakie performerka nawiązała z zaprojektowanym do interakcji obiektem. Wideo ukazuje ewolucję postawy wobec mechanizmu opresji. Projekt miał początkowo skupiać się na dominacji obiektu i jego destrukcyjnym wpływie: na zmęczonym, pokrytym zadrapaniami i zaczerwieniami ciele, podlegającemu bezlitosnej sile grawitacji. Jednak performerka dysponująca kreacyjną autonomią niespodziewanie opuściła obiekt, co sprawiło, że znalazła się poza zasięgiem jego opresyjnego oddziaływania. Gdy zmęczenie minęło, zaczęła wchodzić z nim w interakcję, aż w końcu wróciła do środka. Wykorzystała znane znane jej cechy opresyjnego środowiska i zdominowała formę od środka. Zyskała tym samym podmiotowość.
ENG
Forms of Oppressiveness (2022) is an examination of the phenomenon of oppression in the context of the culture of patriarchy and an attempt to capture the relationships between the mechanism and the object of oppression. I decided to cooperate with a performer, whom I asked to establish contact with the wood and steel sculpture I had made. This strategy allowed me to refer to the common experiences that the performer and I shared as women functioning in a patriarchal society.
The axis of the work is a cross-section of the relationships that the performer established with the object designed for interaction. The video shows the evolution of attitudes towards the mechanism of oppression. The project was initially supposed to focus on the dominance of the object and its destructive influence: on a tired body, covered with scratches and redness, subject to the merciless force of gravity. However, the performer with creative autonomy unexpectedly left the facility, which put her beyond the reach of its oppressive influence. As her tiredness wore off, she began to interact with it and eventually returned inside. Performer took advantage of the familiar features of an oppressive environment and dominated the form from the inside. She thus gained subjectivity.
