To propozycja ćwiczeń, mających na celu docieranie do istoty interesujących dla studentów zjawisk i problematyki współczesności w kontekście mitologicznym. Odbywa się to przez rozwijanie świadomości ciała człowieka, jako wehikułu poznawczego w działaniach intermedialnych, multimedialnych i performatywnych, przybierających formę, którą umownie nazwałbym operą-instalacją, czyli zespoleniem formy narracyjnej, posiadającej dramaturgię, łączącej rozmaite środki artystycznej ekspresji w mniej lub bardziej złożony, funkcjonujący w czasie i przestrzeni multimedialny obiekt artystyczny. Istotnym aspektem tych działań jest rozpoznanie mitu, jako meta-narracji, w której wszystko jest możliwe, a wszelka manipulacja czasoprzestrzenna dozwolona – „mit to taka historia, która nigdy nie miała miejsca i dzieje się codziennie” (Zygmunt Kubiak). Zastosowanie takich środków wyrazu, jak wideo, dźwięk, instalacja, performance wydaje się sprzyjać takim działaniom szczególnie.
Trudno rozumieć współczesność i wypowiadać się o niej bez świadomości istnienia i rozumienia sił, które kierują jednostką i społecznościami. Obraz tego istotnego podłoża roztacza się szeroką perspektywą w mitologiach stworzonych przez wszelkie ludzkie kultury na przestrzeni ich dziejów. „Mity nie są opowieściami o bogach – mówią o najgłębszej tajemnicy pojedynczego człowieka i wszelkich innych rzeczy, są metaforami duchowych mocy człowieka” (Joseph Campbell). Postrzeganie mitologiczne wywołuje transcendencję w nas samych, poszerza nasz byt w nieskończoność i w wieczność. Mitologie są drogowskazami etyczno-moralnymi; określają m. in. nasz stosunek do natury – znakomitą tego współczesną egzemplifikacją jest nadanie praw osobowych jednej z rzek w Nowej Zelandii, dzięki usiłowaniom przedstawicieli rdzennych mieszkańców tejże wyspy. Mit to sen w powiększeniu, a sny to przejawiające się w formie obrazów energie ciała, jego organów pozostających wzajem z sobą w konflikcie. Dlatego sięgajmy w głąb siebie, sięgajmy do snów! I tam szukajmy sensów.
