Pracownia od 3 do 6 semestru studiów I stopnia, dyplomująca I stopień
Treści programowe nauczania
Pracownia Przestrzeni Audiowizualnej zajmuje się badaniem przestrzeni, form rzeźbiarskich i aktywności performatywnej w kontekście rejestracji wideo. Działania studenckie rejestrowane są na kilka kamer wideo a następnie poddawane edycji w systemie wielo-kamerowym. Dodatkowo pracownia zajmuje się badaniem aktywności przestrzenne w systemie wideo 360 stopni.
Pracownia kładzie silny nacisk na komponent kompozycyjny obecny w dydaktyce prof. Oskara Hansena, rozwijanej następnie na Wydziale Sztuki Mediów przez prof. Grzegorza Kowalskiego.
"Kompozycja czasoprzestrzenna" Koło Naukowe Forma Otwarta / 2024-02-22 // fot. Aleksandra Murawska
Koła Naukowe
Koło Naukowe Przestrzeń Audiowizualna Koło naukowe zajmuje się poszerzaniem i wychodzeniem poza zagadnienia programowe Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej. Jest pomostem pomiędzy nauczaniem a kształceniem (dydaktyką partnerską).
Koło naukowe zajmuje się studiowaniem i reinterpretację obszarów dydaktyki podstawowej oraz zagadnień kompozycyjnych Oskara Hansena oraz Grzegorza Kowalskiego.
Działanie wspólne podczas zadania "Obszar Wspólny / Obszar Własny", WSM 2023-03-09
Zajęcia
Zajęcia mają na celu nauczenie podstaw kompozycji czasoprzestrzennej, procesu przekształceń, operowania językiem form wizualnych. Studentki i studenci poznają krok po kroku zależności kompozycyjne form przestrzeni.
Na latach starszych tematy zadań wprowadzają problematykę zagadnień czasoprzestrzennych oraz performatywnych o rosnącym stopniu trudności.
Narzędziem rejestracji są: aparat fotograficzny, kamera wideo, kamera 360°. Narzędziem syntezy są: montaż i elektroniczne środki przekształcania obrazu.
Korekta w pracowni, ćwiczenie: Kompozycja wielu profili – przestrzenność rzeźbiąc, 1960. Studio work on the exercise Composition of multiple profiles—spatiality through sculpting, 1960.
Od lewej / Left to right: Anna Hebdzyńska, Barbara Cybulska, Grzegorz Kowalski, Elżbieta Dembińska-Cieślar, Emil Cieślar, Oskar Hansen. Fot. / Photo: Marek Holzman
Oskar Hansen od 1952 roku prowadził Pracownię Brył i Płaszczyzn w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, na Wydziale Architektury Wnętrz, pod kierunkiem Jerzego Sołtana. Nazwa pracowni nawiązywała do przedwojennej Pracowni Brył i Płaszczyzn Józefa Czajkowskiego. Od 1955 r. Oskar Hansen prowadził Pracownię Kompozycji Brył i Płaszczyzn na Wydziale Rzeźby. Od 1981 roku prowadził Międzywydziałową Katedrę Plastyki Zintegrowanej. Dwa lata później przeszedł na emeryturę.
W 2009 Grzegorz Kowalski, w ramach nowo powstałego Wydziału Sztuki Mediów ASP w Warszawie, utworzył Pracownię Kompozycji Brył i Płaszczyzn nawiązującą programem do dydaktyki hansenowskiej. W Pracowni nauczano podstaw języka wizualnego studentów I i II roku. Równolegle na latach starszych Grzegorz Kowalski kształcił studentów w ramach Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej, zwanej Kowalnią, przeniesionej z Wydziału Rzeźby. Asystentami Grzegorza Kowalskiego byli wówczas Łukasz Kosela i Tomáš Rafa.
W 2018 roku Grzegorz Kowalski przekazał Łukaszowi Koseli prowadzenie Pracowni Brył i Płaszczyzn na Wydziale Sztuki Mediów .
W latach 2020-2022 Grzegorz Kowalski prowadził dydaktykę na Wydziale Wzornictwa ASP w Warszawie.
W 2023 Łukasz Kosela zmienił nazwę Pracowni Brył i Płaszczyzn na Pracownię Przestrzeni Audiowizualnej. Grzegorz Kowalski przyjął zmianę nazwy z entuzjazmem. Oficjalnie zmiana nazwy funkcjonuje od X 2023.
165x165x165 to praca o bolesnym procesie przewartościowania i próbie redefinicji swojego człowieczeństwa. Podjęłam próbę zbadania współistnienia i konfliktu pierwiastka zwierzęcego i ludzkiego. Skonstruowałam rodzaj gry przestrzennej opartej na relacji człowieka, będącego częścią przyrody i geometrycznego obiektu, z którym wchodzi on w interakcję.
Eksploracja granicy dzielącej świat człowieka i zwierzęcia odbywa się w aluminiowo-stalowym sześcianie usytuowanym w otwartej przestrzeni przyrody, a jego wymiary opierają się na wysokości mojego ciała. Geometryczna forma oparta na konstrukcji należy do świata kultury i jest rodzajem mojego alter ego. Opowiadając się za swoją zwierzęcością, badam połączenie, które zachodzi pomiędzy mną a obiektem. Badanie sześcianu oraz jego powolna dekonstrukcja jest w rzeczywistości zmaganiem z samą sobą, a moim celem uwolnienie się z opresyjnej konstrukcji.
„Źródeł problemu, który poruszam w swoim dyplomie, można dopatrywać się w mechanizmach pamięci długotrwałej. Korzenie wspomnień stanowią element determinujący, swego rodzaju bazę do subiektywizacji naszej rzeczywistości. Prześledzenie przeze mnie tego zagadnienia wpłynęło w znacznym stopniu na zrozumienie własnych odczuć, dotyczących współistnienia z miejscami i czasem.
Zwracam się ku przestrzeni. Wielorakie funkcje otoczenia, wpływ człowieka na rzeczywistość fizyczną poprzez manipulację percepcją, stanowią obszar moich badań. Warunkowanie codzienności poprzez przestrzeń, wymaga zrozumienia, że otoczenie stanowi pewnego rodzaju zbiór. Ponadto, warunkowanie codzienności przez przestrzeń, oznacza rozumienie, że nasze działania są często ograniczone lub ułatwione przez kontekst przestrzenny.(…)
Wyodrębniam mikroprzestrzeń z większej całości, która stanowi integralną jej część, przewartościowuje ją i reinterpretuję. Percepcja przestrzeni to nie tylko kwestia rzeczy widzialnych, uwzględnia również to, co zasłonięte, dlatego staram się rozwijać przestrzeń i równocześnie ją przysłaniać.
Receptory przestrzenne, czyli wzrok i słuch, pozwalają opisywać otaczającą nas przestrzeń, dlatego posługuję się sferą dźwiękową oraz wizualną. Stanowią one również bliską mi materię poznawczą. Wspomnienia bytują dla mnie przede wszystkim jako obrazy i dźwięki, dlatego w mojej pracy zdecydowałam się wykorzystać właśnie te media. Rzeźbą nawiązuję do belek rozporowych, których używa się w trakcie budowy domu, będących stabilnym elementem konstrukcyjnym. Inspiracją do wykorzystania tej formy był dla mnie materiał wideo, który wprowadza element sentymentalny w ekspozycji. Wprowadzenie sfery audiowizualnej ma na celu poetyzowanie narracji. Krążę wokół tematu konstrukcji pamięci, artykułuję przekaz, w którym doświadczamy pewnego wycinka. (…) ”
Życie jest sztuką tracenia. To zdanie padło podczas mojego spotkania z psychoterapeutką już jakiś czas temu i zostało ze mną. Być może brzmi negatywnie, ale z czasem uświadomiłem sobie, że nie musi tak być. Za każdym razem kiedy coś tracimy, zyskujemy coś innego. Ostatni czas w moim życiu właśnie tak mógłbym podsumować – słowem “strata”, lecz taka, która daje coś w zamian.
Doświadczenie straty jest bezpośrednio związane z wcześniejszym doświadczeniem bliskości. Są to wynikające z siebie obszary. Wychodząc od własnych doświadczeń straty bliskiej dla mnie osoby, zacząłem zastanawiać się głębiej nad tymi zagadnieniami. W momencie, w którym myślałem, że straciłem już wszystko, okazało się, że zyskałem i odnalazłem to co najważniejsze – siebie. (…)
W dorosłość wkroczyłam szybko. Nie dlatego, że chciałam, a dlatego, że tego wymagało ode mnie szwankujące zdrowie. W młodym wieku zachorowałam na przewlekłą chorobę jelit, która wywróciła mój świat do góry nogami, obdarzając dodatkowo ciągłym poczuciem niepewności. Powstające w moim ciele przewlekłe, bolesne stany zapalne, angażowały mnie emocjonalnie i fizycznie przez wiele lat. Oprócz tego, choroba skutkowała różnymi, krępującymi zewnętrznymi objawami. Minął długi czas, zanim zdałam sobie sprawę, że bez akceptacji swojego stanu, bez traktowania choroby jak partnera codzienności, nie będę w stanie normalnie funkcjonować. Z czasem zaczęłam uczyć się siebie, swoich potrzeb, sygnałów wysyłanych przez ciało oraz tego, jak ten stan definiuje mnie nie tylko na zewnątrz, ale przede wszystkim w środku. W moim wyglądzie nic nie wskazuje na obecność przewlekłej choroby. Dopiero głębsze spojrzenie w organizm pozwala dostrzec anomalie zakłócające zdrowe funkcjonowanie organizmu. Szukając dróg do akceptacji, zrozumiałam, że praca nad tym nie musi odbywać się jedynie w sferze psychicznej, ale mogę traktować chorobę jako inspirację do projektów artystycznych. Ku mojemu zaskoczeniu, działania te zaczęły mieć dla mnie charakter terapeutyczny. Potrzeba poszukiwań dróg do samoakceptacji, biorąc pod uwagę przewlekłą istotę schorzenia, wydawała mi się wówczas inspirująca. W projekcie dyplomowym zaczęłam analizować wybrany temat pod kątem teoretycznym – medycznym/naukowym, literackim oraz opierając się na własnych doświadczeniach.
