Wystawa końcoworoczna 2025 | Relacja Fotograficzna

Wystawa końcoworoczna to nie tylko moment podsumowania, ale także ważny akt wspólnotowy – intensywne doświadczenie, które angażuje całą społeczność Wydziału. Co roku przynosi ze sobą specyficzne napięcie: nie tyle wynikające z samej logistyki czy rytmu akademickiego kalendarza, co z nadmiaru – jakości, form, znaczeń.

To nie kolejny przystanek w edukacyjnej sztafecie, choć harmonogram faktycznie nie zna litości. To także nie tylko uporczywa, acz rytualna próba przywrócenia porządku w przestrzeniach pracowni. Największym wyzwaniem pozostaje selekcja – decyzja o tym, które prace pokazać, i jak pomieścić je w ograniczonej architekturze Wydziału. Mamy zbyt wiele godnych pokazania realizacji, a zbyt mało ścian, ekranów i oddechu.

Paradoksalnie, rozwiązaniem byłoby być może tworzenie mniejszej liczby prac – i to możliwie nieudanych – co uczyniłoby wybór łatwym i szybkim. Niestety (a może: na szczęście), rzeczywistość jest inna. Program nauczania staje się coraz bardziej spójny z aktualnymi potrzebami i kierunkami myślenia o sztuce, dydaktyka dojrzewa metodycznie, a studenci i studentki z roku na rok zaskakują większą świadomością i dojrzałością twórczą.

Wystawa nie jest zatem tylko podsumowaniem – to również forma dialogu. Dla kadry to szansa na spojrzenie z dystansu, porównanie, refleksję nad kierunkiem edukacji. Dla osób studenckich – pierwsze, często bardzo emocjonujące zetknięcie się z publicznym odbiorem własnej pracy.

To doświadczenie bywa trudne. Ale właśnie dlatego jest tak istotne.